Zoeken

zaterdag 2 april 2016

Natuurlijk mis ik mijn collega's wel eens

Toen ik gisteren voor de camera's van RTLZ werd geïnterviewd over mijn nieuwste boek, kreeg ik de onvermijdelijke vraag of ik af en toe de gezelligheid van kantoor niet miste. Dat is geen rare vraag, want je hoeft niet eens heel goed te kunnen rekenen om te beseffen dat je tijdens een doorsnee werkweek je collega's vaker ziet dan je eigen partner. Dus ja, ik mis de lol en de ongein van een drukke redactie best wel eens. Maar nooit zo dat ik denk: kom, ik zet de wekker weer eens ouderwets op zeven uur en duik daarna lekker de file in.


Het was een leuk idee van de makers van het RTLZ-programma Money Talks: bij mij thuis komen filmen om te zien hoe een plakbandpensioen er in de praktijk uitziet. Als alles goed is, zie je me aanstaande dinsdagavond ouderwets filterkoffie zetten, een stukje tikken op de laptop aan de keukentafel, lekker ontspannen de krant lezen in het zonnetje en genieten van een goed boek met een glas wijn. Tussendoor vertel ik het een en ander over het hoe en waarom van een zelf betaald en zelf vormgegeven (vroeg)pensioen.

Ik geniet met volle teugen van deze nieuwe fase in mijn leven, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat deze situatie zaligmakend is. In mijn boek noem ik het plakbandpensioen nadrukkelijk geen panacee. Het is geen pasklare oplossing voor iedereen en zeker geen pasklare oplossing voor elk probleem. Er zitten een hoop voordelen aan deze situatie (bijvoorbeeld dat je op een zonnige vrijdag niet naar kantoor hoeft en lekker een paar uur kunt gaan fietsen), maar ook hier gaat het om keuzes maken en het afwegen en afstrepen van plussen en minnen.


Ik slaap tegenwoordig prima en heb nauwelijks nog stress (en zéker geen filestress of werkstress), maar ik heb ook veel minder geld te besteden en rijdt rond in een tien jaar oude Suzuki Alto. Ik mis ook best wel eens de saamhorigheid en flauwe humor van een weekbladredactie, maar dan heb ik het nadrukkelijk over de beginjaren. Toen hing er een dartbord aan de muur en begon de vrijdagmiddagborrel al rond het middaguur. Aan het einde van mijn journalistieke loopbaan zat ik als chef redacteur in mijn eentje in een kamer, omdat het woord "rompredactie" betekent dat je chef bent van jezelf en een heel leger onzichtbare freelancers.

Er zijn mensen die denken dat je al je problemen kunt oplossen door naar een ver land te emigreren, maar dat blijkt vaak een illusie. Je kunt op de vlucht slaan voor de westerse mentaliteit van meer en meer en op zoek gaan naar rust en ruimte, maar je neemt jezelf overal mee naar toe en moet er dus ook altijd zelf het beste van zien te maken. Datzelfde gebeurt met een plakbandpensioen als het mijne, dat je zou kunnen beschouwen als een statische - of zelfs omgekeerde - vorm van emigratie: ik kom vaak dagen achtereen niet verder dan de brievenbus en heb de actieradius van iemand met een fiets en een aardige conditie.

Op twitter merkte iemand op dat de euforie van een plakbandpensioen vanzelf verdwijnt en dat is terecht. Euforie verdwijnt namelijk altijd, net als de eerste verliefdheid of de vreugde van een nieuwe aankoop. Of je vroegpensioen een duurzaam succes wordt, hangt niet alleen af van je financiële situatie, maar ook van je gezondheid, de kwaliteit van je relatie en je leefomgeving, het weer, je humeur, je karakter, het welzijn van de mensen om je heen en de mentaliteit van diezelfde mensen.