Vaderdag duurt dit jaar maar liefst vier dagen

Toen ik een datum in de agenda prikte om langs te gaan bij een vriend die tijdelijk in Duitsland woont, had ik me niet gerealiseerd dat vaderdag in datzelfde weekend valt. Dat ontbijt op bed gaat deze keer dus aan mijn neus voorbij, al heb ik mezelf alvast wel getrakteerd op een kaartje voor het concert van Television van vanavond. Eigenlijk begint "vaderdag" vandaag dus al, want je kunt het ook vieren door jezelf een paar vrij te besteden dagen te gunnen zonder vrouw en kinderen.

Vorig jaar ben ik ook al een paar dagen in mijn uppie bij diezelfde vriend langs geweest en dat was een heerlijk weekend. Lekker pizza gegeten in het restaurant in het dal, paar keer op de mountainbike door de heuvels, een verrassend bezoek aan het Karl Marx-museum in Trier en een dagje Luxemburg (inclusief de stad met dezelfde naam) met de trein. Het was toen weliswaar geen vaderdag, maar het voelde wel aan als een soort schoolreisje. Die vriend ken ik dan ook al langer dan mijn vrouw en dat geeft toch weer een ander soort dynamiek.

In een van de talloze boeken van Thomas Verbogt die ik onlangs uit de bieb heb gehaald (want ik ben inmiddels verslááfd aan zijn werk) las ik dat je, door een nieuw begin te maken in je leven, ook weer een beetje een puber wordt. Sinds ik officieel met plakbandpensioen kan ik dat beamen, al moet je bij dat woord niet meteen denken aan bokkigheid en groeistuipen maar eerder aan zorgeloosheid en een soort kinderlijk plezier in het leven. Niet voor niets zeg ik vaak dat ik me nu net een 12-jarige voel aan het begin van een lange zomervakantie.

Dat ik vanavond naar de Amerikaanse band Television ga kijken, past precies in dat plaatje, want ik kocht hun eerste plaat toen ik nog op de middelbare school zat. Officieel vielen ze binnen de "punk" maar in werkelijkheid speelt dit viertal intelligente en een tikje arty gitaarrock (een beetje zoals het Britse Wire ook deed en doet). Vorig jaar zag ik al The Only Ones, The Chameleons, Sham 69 en Modern English, dit jaar Duncan Reid (de bassist van the Boys) en Television. Je kunt het een nostalgietrip noemen, maar ik heb meer het gevoel dat ik alles nog een dunnetjes aan het overdoen ben.

Een plakbandpensioen werkt in die zin een beetje als een verjongingskuur, zeker als je op je 51ste al min of meer bent gestopt met werken en alleen nog maar dingen doet die je leuk vindt. Nu ik in een maand tijd alweer acht boeken van Thomas Verbogt heb verslonden zou ik ook nooit meer terug willen naar een leven waarin alleen tijdens vakanties tijd heb om te lezen (en misschien zelfs wel om echt te léven). Ik leef niet alleen met hetzelfde bescheiden budget als tijdens mijn studententijd, maar heb ook bijna net zoveel lol en net zoveel vrije tijd.

Ik vertrek morgenochtend met een fiets achterop, een stapel cd's, een kan koffie en een tas met boeken. Op vaderdag schenk ik mezelf een kop koffie in en troost ik mezelf met de gedachte dat mijn ouders óók met vakantie zijn zodat ik niet mijn plicht als kind verzaak want normaal sla ik die dag nooit over. Het weekend zou anders waarschijnlijk ook wel een succes zijn geworden, maar dit wordt gegarandeerd de eerste vaderdag sinds 1992 waarop ik me weer even een kind voel.